Η στιγμή πριν το φιλί

Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Αριάδνη βρέθηκε στο μικρό καφέ της γωνίας, αλλά αυτή τη φορά κάτι ήταν διαφορετικό. Καθισμένη μόνη με το βιβλίο της, ένιωθε το βλέμμα κάποιου να την παρακολουθεί.

Ο Μάνος, ένας ζωγράφος που συχνά περνούσε από εκεί για έναν καφέ και λίγη έμπνευση, είχε ήδη παρατηρήσει την Αριάδνη αρκετές φορές. Σήμερα, όμως, αποφάσισε να την πλησιάσει και να μοιραστεί μαζί της μια σκέψη που τον βασάνιζε.

«Πιστεύεις ότι υπάρχουν στιγμές που όλα αλλάζουν, χωρίς να το καταλάβουμε αμέσως;» τη ρώτησε με μια ελαφριά αμηχανία.

Η Αριάδνη τον κοίταξε, σχεδόν αποσβολωμένη, νιώθοντας την καρδιά της να χτυπά πιο γρήγορα. Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν γεμάτη από αβεβαιότητες, γέλια και μικρές ειλικρινείς αποκαλύψεις.

Καθώς ο χρόνος περνούσε, ο ήλιος άρχισε να τρυπώνει απαλά μέσα από τα παράθυρα, φωτίζοντας τα πρόσωπά τους. Ο Μάνος έγειρε σχεδόν χωρίς να το σκεφτεί, έτοιμος να την φιλήσει.

Η Αριάδνη όμως άλλαξε βλέμμα και είπε, «Θα ‘θελα να μη βιαστούμε. Κάποιες στιγμές είναι ωραίο να μένουν ανείπωτες, να τις αισθανόμαστε, χωρίς να τις αλλάζουμε.»

Ο Μάνος κοίταξε τα μάτια της, αναγνωρίζοντας την επιθυμία της για έναν πιο αργό, πιο βαθύ τρόπο να ζουν εκείνη την σύνδεση.

Έτσι, αποφάσισαν να κρατήσουν τη στιγμή ανοιχτή, ένα διάλειμμα ανάμεσα σε δυο καρδιές που αναζητούσαν όχι λύσεις αλλά το ίδιο το αίσθημα της παρουσίας. Μια ιστορία που δεν τελείωσε με ένα φίλι, αλλά με μια σιωπηλή συμφωνία να περιμένουν, χωρίς λόγια, το υπόλοιπο ταξίδι.