Η Σιωπή των Βράχων

Ο Νίκος περπατούσε αργά στους ψηλούς βράχους κοντά στη θάλασσα. Ήθελε να βρει τη σιωπή που είχε χάσει μέσα στην πόλη.

Καθώς προχωρούσε, το κύμα χτυπούσε δυνατά κάτω από τα πόδια του. Αλλά ξαφνικά, άκουσε έναν μικρό θόρυβο που έμοιαζε με κραυγή.

Ο Νίκος σταμάτησε. Κοίταξε γύρω και είδε μια χελώνα που είχε παγιδευτεί ανάμεσα στα βράχια. Τα κύματα είχαν σφίξει το κενό και η χελώνα δεν μπορούσε να βγει.

Δεν ήξερε τι να κάνει, αλλά σκέφτηκε ότι αν δεν βοηθούσε την χελώνα, αυτή θα κινδύνευε. Ήταν δύσκολο να κινήσει τους βράχους, αλλά με υπομονή και σταθερά βήματα, άνοιξε τον δρόμο. Η χελώνα βγήκε ελεύθερη και κολύμπησε μακριά.

Ο Νίκος ένιωσε μια βαθιά ικανοποίηση. Η σιωπή που έψαχνε δεν ήταν απλώς η απουσία ήχων, αλλά η γαλήνη που έρχεται όταν κάνεις το σωστό. Έφυγε από τους βράχους με μια νέα αντίληψη για τη σχέση του με τη φύση και το περιβάλλον.

Την επόμενη μέρα, ξαναπήγε στο ίδιο μέρος, αλλά αυτή τη φορά δεν άκουγε μόνο τη σιωπή. Άκουγε τη ζωή, τον ήχο των ανθρώπων, των ζώων και της θάλασσας, συνυφασμένα σε μια αρμονία που του έδινε ελπίδα.