Η σκιά του άγχους

Η Ελισάβετ κοιτούσε τον καθρέφτη και προσπαθούσε να καταλάβει γιατί το πρόσωπό της φαινόταν τόσο κουρασμένο, παρά τις πέντε ώρες ύπνου που είχε καταφέρει χθες.

Στη δουλειά της ως πολιτισμική διαχειρίστρια, το άγχος είχε γίνει μια αόρατη σκιά που την ακολουθούσε καθημερινά, χωρίς να το προσέχει πραγματικά μέχρι που το σώμα της άρχισε να στέλνει μικρά, αλλά επίμονα σημάδια.

Το τρέξιμο στην πόλη, οι ατελείωτες συναντήσεις, οι αυξανόμενες ευθύνες, όλα είχαν συσσωρευτεί σαν ένα βάρος που δεν ήξερε πώς να αποβάλει. Είχε απομακρυνθεί από τις παλιές της συνήθειες που την ηρεμούσαν και η καθημερινότητα της γινόταν όλο και πιο σκληρή.

Μια βραδιά, χωρίς προειδοποίηση, ένιωσε μια έντονη καρδιακή ζάλη ενώ ετοιμαζόταν για ύπνο. Ο φόβος ξύπνησε μέσα της μια ανάγκη να κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά δεν ήξερε από πού να αρχίσει.

Την επόμενη μέρα, αποφάσισε να καλεί τον εαυτό της σε συζητήσεις μέσα στο μυαλό της – μικρές παύσεις, που θύμιζαν διαλογισμό, και προσπάθησε να αναγνωρίζει πότε το άγχος την κατέκλυζε.

Δεν ήταν εύκολο. Μερικές φορές η ζωηρή της σκέψη επέστρεφε γρήγορα στο άγχος και την πίεση. Ωστόσο, άρχισε να αναζητά πιο ήρεμες στιγμές, περπατώντας σε μικρά πάρκα, ακούγοντας μουσική χωρίς λόγια και επιτρέποντας στον εαυτό της να μείνει μακριά από τα τηλέφωνα και τα e-mails όσο ήταν δυνατόν.

Ένα πρωινό, καθώς καθόταν σε ένα παγκάκι, παρατήρησε τα φύλλα που έτρεχαν στον άνεμο και ντρεπόταν που ανάσαινε τόσο επιτέλους. Μια μικρή αίσθηση ειρήνης την επισκέφτηκε, χωρίς να παραβλέψει τις δυσκολίες, αλλά δίνοντάς της χώρο να ανανεωθεί.

Η Ελισάβετ έμαθε πως η μάχη με το άγχος δεν είναι γραμμική. Δεν υπάρχει απόλυτη νίκη ή ήττα, αλλά πολύ μικρά βήματα που σημαδεύουν τη διαφορετική σχέση με τον εαυτό μας και την υγεία μας.

Όχι κάθε μέρα ήταν καλή, αλλά η ανάγκη να ακούει τον εαυτό της έγινε ο οδηγός της - όχι με αποφάσεις μεγάλες και θεαματικές, αλλά με απλά, καθημερινά μικρά διαλείμματα στη φασαρία.

Κάποιες φορές, η ίδια η ήρεμη παρουσία ήταν το πιο σημαντικό βήμα προς την υγεία που δεν ξεχνάμε ποτέ.