Η Αλλόκοτη Συλλογή του Παλιού Ζευγαριού

Οι ώρες της εβδομάδας περνούσαν αργά για την Έφη και τον Αντώνη, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που ζούσε σε μια μικρή γειτονιά της πόλης.

Κάθε Σάββατο πρωί, η παράδοση τους ήταν να πηγαίνουν στην τοπική αγορά, όχι για να αγοράσουν κάτι συγκεκριμένο, αλλά για να αναζητήσουν μικρές περιέργειες και αντικείμενα που κανείς δεν ήθελε πια. Δεν ήταν ενδιαφέρουσα η αγορά ή τα προϊόντα, αλλά η ιστορία πίσω από κάθε αντικείμενο.

Μια φορά, βρήκαν ένα παλιό ξύλινο κουτί που εμπεριείχε μια σειρά από ανορθόδοξα αντικείμενα όπως ένα σκισμένο ημερολόγιο, μια χάλκινη κουδουνίστρα και μερικές ξεθωριασμένες φωτογραφίες.

Το χώρο αγοράς γέμιζε κάθε φορά με ήχους και φωνές, αλλά για την Έφη και τον Αντώνη, αυτό το μέρος ήταν ένας θησαυρός αφηγήσεων που κανείς άλλος δεν έδινε σημασία.

Μια μέρα, εντόπισαν ένα μικρό περίπτερο με τυχαία αντικείμενα που κάποιος είχε αφήσει εκεί δωρεάν. Ανάμεσα σε αυτά βρήκαν μια παλιά γραφομηχανή, η οποία, για άγνωστο λόγο, είχε μέσα καρφιτσωμένη μια κίτρινη κάρτα με μόνον δύο λέξεις: «Μην γράφεις». Με αυτό το εύρημα, η περιέργειά τους μεγάλωσε.

Αυτό το μήνυμα έγινε θέμα συζήτησης. Τι ήθελε να πει κανείς με αυτό; Ήταν προειδοποίηση ή απλή ανοησία; Η καθημερινή επίσκεψη στην αγορά μετατράπηκε σε μια σιωπηλή αναζήτηση λύσης.

Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, το μήνυμα παρέμεινε ανεξήγητο, και το ζευγάρι συνειδητοποίησε πως το πιο σημαντικό δεν ήταν να βρουν την απάντηση, αλλά να απολαμβάνουν το μυστήριο και τη συντροφική ηρεμία που έφερνε αυτή η ασάφεια.

Και έτσι, κάθε εβδομάδα, υπό το φως της αγοράς, η ιστορία τους προστέθηκε σε αυτές των αντικειμένων, ένα κομμάτι μιας μεγάλης συλλογής αφηγήσεων που έπλαθαν με υπομονή και αγάπη.