Η Σιωπηλή Τάξη του Παλιού Σχολείου

Ημερολόγιο Τρίτης, ώρα διαλείμματος. Η Κατερίνα κάθισε στο παράθυρο της αίθουσας, παρατηρώντας τη ζωή έξω χωρίς να μιλά.

Η τάξη της δεν ήταν σαν τις άλλες. Ήταν μια παλιά αίθουσα σε ένα παλιό σχολείο της πόλης, όπου η τεχνολογία σπάνια επισκεπτόταν. Οι συμμαθητές της γνώριζαν καλά πως ο δάσκαλος, ο κύριος Μάνος, δεν μιλούσε πολύ – σε πολλές περιπτώσεις, δεν μιλούσε καθόλου. Επικοινωνούσε με σημειώματα και χειρονομίες, που κάποιοι έβρισκαν παράξενα, ίσως ακόμη και τρομακτικά.

Καθώς περνούσαν οι μέρες, η Κατερίνα άρχισε να παρατηρεί κινήσεις και λεπτομέρειες που όλοι οι άλλοι αγνοούσαν. Τα μάτια του δασκάλου, τα μικρά σημάδια στην παλάμη του, το πώς κοιτούσε τα βιβλία στην παλιά βιβλιοθήκη. Δεν ήξερε ακριβώς γιατί, αλλά μια αίσθηση μυστικού την τραβούσε πιο κοντά.

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, άκουσε μια περίεργη συζήτηση στην αυλή του σχολείου. Κάποιοι συμμαθητές μιλούσαν για έναν θρύλο ότι ο δάσκαλος κάποτε είχε ζήσει σε μια απομονωμένη κοινότητα, όπου η ομιλία ήταν άγνωστη έννοια.

Η Κατερίνα αποφάσισε να ρωτήσει ευθέως τον δάσκαλο. Χωρίς λόγια, της έδειξε ένα παλιό χειρόγραφο με πολύχρωμες ζωγραφιές που εξηγούσαν τον κόσμο του. Η επικοινωνία με εικόνες και μέσα από την καρδιά της τάξης τους δημιούργησε μια αλλόκοτη αρμονία.

Το σχολείο δεν έγινε πιο σύγχρονο ούτε ο δάσκαλος πιο ομιλητικός, αλλά η Κατερίνα και οι συμμαθητές της έμαθαν να ακούν πέρα από τα λόγια.

Κάποιες φορές, η σιωπή λέει περισσότερα από όσα υπονοούν οι φωνές.