Η Μοναξιά της Απομόνωσης

Στη σιωπή ενός μικρού διαμερίσματος, η Έλενα καθόταν μπροστά στον υπολογιστή της, νιώθοντας την απομόνωση να βαραίνει την ψυχή της.

Δεν είχε ασθενήσει σωματικά, αλλά η έλλειψη ανθρώπινης επαφής και η καθημερινή ρουτίνα του τηλε-εργαζόμενου είχαν δημιουργήσει μια αόρατη κόπωση που την επηρέαζε βαθιά.

Μέρα με τη μέρα, η Έλενα παρατηρούσε ότι το σώμα της αντιδρούσε με μικρές ενδείξεις: πονοκεφάλους χωρίς εξήγηση, αίσθημα βάρους στο στήθος και ένα γενικό αίσθημα αδιαθεσίας.

Αν και η τεχνολογία της επέτρεπε να δουλεύει και να επικοινωνεί, η ψυχική της ευεξία φαινόταν να μειώνεται.

Μια μέρα, αποφάσισε να καταγράψει κάθε αίσθηση που ένιωθε, όχι με την ελπίδα να βρει λύση, αλλά για να αναγνωρίσει το πρόβλημα.

Αυτή η πράξη παρατήρησης έγινε μια μορφή εσωτερικής σύνδεσης με τον εαυτό της – μια αντανάκλαση της μοναξιάς που δεν μπορούσε να αγνοήσει.

Δεν υπήρχε γρήγορη λύση ούτε θαυματουργική αλλαγή.

Ούτε μια γνωριμία ούτε ένα νέο χόμπι μπόρεσαν να γεμίσουν το κενό.

Αντίθετα, κάθε μέρα ήταν μια διαδικασία αποδοχής των ορίων που της έθετε η απομόνωση και των μικρών σημάτων του σώματος.

Βρήκε παρηγοριά στο να παρατηρεί ακριβώς αυτή την εμπειρία χωρίς να την κρίνει, ανακαλύπτοντας ένα είδος ηρεμίας μέσα στην αίσθηση του να είναι μόνη.

Η ιστορία της Έλενας δεν έχει τέλος με χαρούμενη κατάληξη ή λύση.

Ανάβει μια φλόγα επίγνωσης για τις συνέπειες της απομόνωσης στην υγεία — σωματική και ψυχική — που παραμένουν μέσα της ζωντανές.

Μια μοναχική παρατήρηση που συνεχίζεται, χωρίς απαντήσεις, αλλά με μια βαθειά εκτίμηση της ανθρώπινης ευπάθειας.