De Langzame Triatlon

De zon scheen fel op het kleine plattelandsdorpje waar Eva woonde. Ze was geen typische sporter, maar sinds kort had ze besloten mee te doen aan een triatlon. Niet om te winnen, maar om zichzelf uit te dagen.

Elke ochtend zwom Eva in de vijver achter haar huis. Het water was koud en soms een beetje modderig, maar ze genoot van de rust. Daarna fietste ze langs de lange wegen tussen de weilanden, waarbij haar gedachten wegdreven naar niets bijzonders.

De hardloopschoenen kreeg ze van haar vriend, die hardloper was, hoewel ze zelf liever wandelde dan rende. Haar trainingen waren traag en onregelmatig, wat haar soms onzeker maakte. Andere deelnemers trainden veel harder en sneller.

Toen de dag van de triatlon kwam, was Eva nerveus maar vastberaden. Ze startte langzaam, nam haar tijd bij elke fase, en vermeed de chaos van de snelle atleten. Tijdens het fietsen voelde ze de wind en zag het landschap veranderen met de wisselende kleuren van de herfst.

In plaats van een tijd te zetten of een podiumplek te zoeken, besloot Eva het evenement anders te benaderen. Ze nam onderweg foto's en maakte kleine aantekeningen over wat ze voelde. Voor haar was dit geen wedstrijd, maar een persoonlijke reis.

Aan het einde van de dag kwam ze als laatste over de finish, maar met een glimlach die haar hele gezicht verlichtte. De andere deelnemers verdwenen snel, maar Eva bleef zitten en keek naar de ondergaande zon, tevreden met haar eigen tempo en prestatie.

Ze besefte dat sport niet altijd over competitie hoeft te gaan, soms is het gewoon een manier om zichzelf beter te leren kennen en vrede te vinden in kleine, langzame stappen.