Een brief zonder naam

Het was een gewone dinsdag toen Eva een brief vond in haar brievenbus. De brief had geen naam, alleen een paar woorden die ze niet helemaal begreep: "Ik denk aan je, elke dag." Ze voelde zich nieuwsgierig en een beetje verward.

Eva dacht na over al haar vrienden, maar niemand leek iets te hebben gestuurd. De brief was mooi geschreven, met sierlijke letters en een kleine tekening van een bloem.

Ze besloot de brief mee te nemen naar haar werk, een klein café in het centrum. Tijdens haar pauze liet ze de brief aan haar collega, Tom, zien. Hij lachte en zei: "Misschien is het een geheime aanbidder? Of een grap?"

De volgende dag kreeg Eva weer een brief, deze keer met een kleine puzzel. Ze moest het woord vinden dat in de bloem te zien was. Eva verloor zichzelf in het raadsel en besloot het stap voor stap op te lossen.

De dagen daarna bleef ze brieven krijgen, maar de schrijver bleef onbekend. Eva voelde zich alsof ze aan een klein avontuur deelnam, iets wat haar leven spannend maakte.

Ze dacht aan de schrijver en vroeg zich af waarom hij of zij haar koos. Zou het iemand zijn die dicht bij haar is, of een vreemde die haar wilde verrassen?

Op een avond, toen het café bijna dicht was, kwam een man binnen. Hij keek verlegen naar Eva en hield iets in zijn hand. Het was een kleine tekening, net als in de brieven.

Hij zei zacht: "Ik hoop dat je mijn brieven leuk vond. Ik wilde gewoon zeggen dat ik van je houd, maar ik wist niet hoe ik het moest zeggen." Eva glimlachte en voelde warmte in haar hart.

De briefschrijver was niemand anders dan Tom, de man die haar elke dag zag en bewonderde. Ze zei niets, maar haar ogen spraken meer dan woorden konden.

Misschien was liefde niet altijd duidelijk, maar soms kwamen de beste dingen onverwacht en op een bijzondere manier.