Kaybolan Mektuplar ve Sessizlik

Ahmet, eski bir kafenin köşesinde otururken, cebinden çıkardığı sararmış zarflara baktı. Uzun zamandır ulaşamadığı Elif'in ona yazdığı mektuplardı. O mektuplar, ikisinin arasındaki sessizliği anlamaya çalışan bir köprü gibiydi.

Elif ve Ahmet yıllar önce, gençliklerinde birbirlerine çok şey anlatmışlardı. Ancak bir gün, küçük bir tartışma her şeyi değiştirdi ve mektuplar bir süre sonra kayboldu. Ahmet, o günlerin pişmanlığını hep içinde taşıdı.

Şimdi, eski mektupları tekrar okurken, aralarındaki yanlış anlamaların ne kadar küçük olduğunu fark etti. Her satırda, Elif'in hala bir cevap beklediği, ama aynı zamanda sessiz kalmayı tercih ettiği hissettiriyordu.

Ahmet, bulduğu mektupları kafede bırakarak dışarı çıktı. Telefonunu açtı, ama numarayı çevirmedi. Konuşmak ya da anlatmak yerine, bazen sadece beklemenin, her şeyden daha anlamlı olduğunu düşündü.

Bir yandan geçmişle yüzleşmek zordu; diğer yandan bazı duyguların kelimelere dökülmesinin gereksiz olduğunu kabul etti. Hayat bazen, anlatılmayı bekleyen değil, sessizce yaşayan hikayelerle doludur. Ahmet ve Elif'in hikayesi de böyle bir hikayeydi: Tam anlamıyla çözülmemiş, ama hala etkileyici.

Belki de bazı aşklar, konuşulmadan, sadece hissedilerek kalmalıydı. Ahmet, kafeye geri dönüp, mektupların arasına yeni bir zarf ekledi. Bu kez, cevap onun değil, Elif'in elindeydi. Sessizlik, bazen en derin iletişimdi.