ความเงียบสงัดบนสนามเทนนิส

แสงเย็นของพระอาทิตย์ตกกระทบกับพื้นสนามเทนนิสในสวนสาธารณะเล็กๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ชานเมือง

วรุฒิ นักเทนนิสสมัครเล่นวัยสี่สิบปี ยืนอยู่ตรงเส้นฐาน รู้สึกถึงลมหายใจของตัวเองที่เริ่มหนักขึ้น เขาเพิ่งกลับมาฝึกซ้อมหลังจากหายไปนานเพราะอาการเจ็บเข่า

วันนี้ไม่มีใครอยู่รอบๆ สนาม นอกจากเขาและความเงียบสงัดที่ล้อมรอบ ทุกครั้งที่วรุฒิตีลูกเทนนิส มันดังก้องกังวานในใจของเขาเอง

เขาคิดถึงช่วงเวลาที่เคยชนะการแข่งขันท้องถิ่น แต่ตอนนี้ ความฝันนั้นดูเหมือนจะไกลลิบไป

ในขณะที่เขาตีลูกอีกครั้งหนึ่ง จู่ๆ ลูกเทนนิสเด้งออกนอกสนามไปโดนกระจกของบ้านใกล้เคียงแตก

เสียงกระจกแตกทำให้อะดรีนาลีนในตัววรุฒิพุ่งพล่าน เขากลัวว่าจะมีปัญหากับเจ้าของบ้าน

แต่ประตูบ้านเปิดออก และหญิงสาววัยสามสิบปีเดินออกมาโดยไม่โกรธ แต่เธอมองวรุฒิด้วยสายตาเข้าใจและถามว่า "คุณโอเคไหมครับ?"

วรุฒิตอบว่าขอโทษและอธิบายว่าเขากำลังฝึกซ้อมเพื่อลดน้ำหนักและรักษาใจให้เข้มแข็ง

หญิงสาวยิ้มและบอกว่า "ถ้าคุณต้องการ เรามีสนามเทนนิสที่ใหญ่กว่านี้ในหมู่บ้าน หลีกเลี่ยงความเสี่ยงแบบนี้ได้"

วรุฒิรู้สึกขอบคุณและตระหนักว่าการฝึกซ้อมก็ต้องรู้จักขอบเขต เพราะบางครั้งความพยายามมากเกินไปอาจนำมาซึ่งความไม่คาดคิด

เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองจะกลับมาแข่งขันอีกหรือไม่ แต่วันนี้เขาได้เรียนรู้ว่า ความสงบและความรับผิดชอบสำคัญกว่าการเร่งรีบไปสู่เป้าหมาย

และในความเงียบสงัดของสนามกลางสวนสาธารณะนี้เอง เรื่องเล็กๆ กลับทำให้เขาได้คิดใหม่และเติบโตขึ้นมากกว่าเดิม