แสงสว่างในตอนเช้า

ทุกเช้า ภูวดลจะตื่นขึ้นมาเดินเล่นในสวนเล็กๆ ของเขา ซึ่งตั้งอยู่ตรงหลังบ้าน. สวนนี้เต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้หลากหลายชนิดที่เขาปลูกเอง.

วันหนึ่ง ขณะที่ภูวดลกำลังเดินดูดอกไม้ เขาสังเกตเห็นแสงสว่างบางอย่างที่สะท้อนมาจากพื้นดิน. เขาเดินเข้าไปใกล้และพบว่าเป็นก้อนแก้วใส ขนาดเล็กที่ซ่อนอยู่ใต้ใบไม้.

ภูวดลนำแก้วไปล้างน้ำและตั้งใจจะเก็บไว้เป็นของที่ระลึก แต่ในช่วงเวลาต่อมา แก้วนั้นกลับทำให้เขานึกถึงวัยเด็กที่เคยเล่นซนและเพื่อนร่วมชั้นที่หายไปนาน.

ความรู้สึกนี้ทำให้ภูวดลตัดสินใจเขียนจดหมายถึงเพื่อนเก่าของเขา ซึ่งเขาไม่ได้ติดต่อมานานหลายปี. นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขา แต่เขารู้ว่าความทรงจำในตอนเช้านั้นมีค่า.

เรื่องราวไม่ได้จบลงด้วยการพบเพื่อนเก่า แต่อย่างน้อย การตื่นเช้ากับแสงสว่างในสวนทำให้ภูวดลรู้สึกสดชื่นและพร้อมสำหรับวันใหม่ที่กำลังจะมาถึง. เขาเริ่มเข้าใจว่า บางครั้ง ความสงบในใจไม่ได้มาจากการแก้ปัญหา แต่จากการยอมรับและมีชีวิตอยู่กับความทรงจำอย่างสงบ.