Cisza przed meczem

Nigdy nie myślałem, że zmagania sportowe mogą ukazać tyle spokoju. Byłem na arenie, gotowy do startu w lokalnym turnieju tenisowym, choć serce biło mi szybciej niż zwykle.

Na korcie stałem sam, a światła reflektorów rzucały jasne cienie na linie kortu. Właśnie wtedy dotarło do mnie, że wszyscy zawodnicy, kibice i hałas zniknęli, a została tylko ta chwila - skupienie i cisza.

Nie próbowałem już obmyślać strategii, bo czas na myślenie minął. Zacząłem czuć tylko ruch powietrza, odbicie piłki i własny oddech. Ten dziwny spokój, na który nigdy wcześniej nie zwracałem uwagi, nagle stał się najważniejszą częścią gry.

Mecz był krótszy niż się spodziewałem. Zakończył się niespodziewaną porażką, ale zamiast rozczarowania poczułem ulgę i zadowolenie.

Nie chodziło o wynik, lecz o tę niezwykłą ciszę i wewnętrzne skupienie, które mogłem wtedy doświadczyć.

To doświadczenie nauczyło mnie, że czasem sport to nie rywalizacja, lecz chwile pełne prostoty i obecności. I choć nie zdobyłem pucharu, zdobyłem coś znacznie cenniejszego – chwilę prawdziwego spokoju, który pozostanie ze mną na długo.