Za granicą własnych myśli

Nie zawsze podróże muszą oznaczać odkrywanie nowych miejsc. Czasem potrafią być wyprawą w głąb siebie, nawet jeśli krajobraz wokół wydaje się zwyczajny.

Podczas jednej z moich samotnych wypraw do małego miasteczka na południu kraju, znalazłem się na targu, pełnym zwyczajnych twarzy, zapachów i barw. Mimo folkloru wokół, moje myśli uciekały gdzieś indziej.

Zamiast wchłaniać nowe obrazy, obserwowałem ludzi – jak rozmawiali, sprzedawali, śmiali się. Zdałem sobie sprawę, że choć jestem daleko od domu, najbardziej fascynujące jest to, jak bardzo ludzie są do siebie podobni, niezależnie od miejsca.

Nagle mój telefon pokazał brak zasięgu, a ja poczułem nagły spokój. To był moment, gdy technologia przestała mieszać w moich myślach. Całkowite odłączenie od sieci pozwoliło mi tylko zająć się tym, co tu i teraz.

Bez planu, bez kierunku, po prostu siedziałem na ławce i patrzyłem na życie, które toczyło się tak naturalnie. Nie szukałem rozwiązań ani przygód. To była chwila czystej obserwacji, która niczego nie wymagała.

Nie każdy wyjazd musi mieć wyraźny cel ani zakończenie. Czasem najcenniejsza podróż to ta, która nie prowadzi do zmian, ale pozwala zaakceptować chwilę taką, jaka jest.