Tajemnica starego drzewa

Wieczór był spokojny, a ja siedziałem na ławce w parku, obserwując, jak ostatnie promienie słońca miękko otulają ogromne, stare drzewo.

Drzewo miało grube konary i liście, które jeszcze choć trochę poruszały się na wietrze. Często zastanawiałem się, ile tajemnic mogło ono skrywać przez te wszystkie lata.

Pewnego dnia podeszła do mnie dziewczyna, która nazywała się Ola. Mówiła, że to drzewo zawsze było miejscem pełnym dziwnych odgłosów – cichych szmerów, które nie pasowały do zwykłego szumu liści.

Zaintrygowany, zgodziłem się, by spotkać się tam w nocy i razem poszukać przyczyny tych dźwięków.

Kiedy zapadł zmierzch, podeszliśmy do drzewa. Wykorzystywaliśmy latarki, ale to, co usłyszeliśmy, nie było zwykłym dźwiękiem – to było jak delikatne tykanie, które powtarzało się rytmicznie.

Ola zauważyła mały otwór na pniu. Po chwili wyjęła z niego stary, lekko zniszczony zegar kieszonkowy, jakby ukryty tam przez przypadkowego przechodnia.

Choć zagadka została rozwiązana, nie było tu nic strasznego czy niezwykłego, a jednak cały czas biło w nas niecodzienne wrażenie, że natura czasem chowa przed nami swoje maleńkie tajemnice.

Nie musieliśmy znać wszystkich odpowiedzi – czasem to, co zostaje niewyjaśnione, dodaje życiu smaku i głębi.