You're reading free stories on our website. Get the mobile app for audio narration, speaking practice, vocabulary saving, personalised stories, instant translations, and progress tracking.
📖 You are reading the free text version. Get our mobile app for 🎧 audio narration, 💬 speaking practice, 🔄 instant translations, and 💾 vocabulary saving to enhance your learning experience.
Η Μαρίνα περπατούσε αργά δίπλα στην παππούδα της, τη γιαγιά Κατερίνα, στον ήσυχο δρόμο του χωριού τους.
Η γιαγιά δεν μιλούσε πολύ εκείνη την απογευματινή βόλτα. Συνήθως γελούσε ή διηγόταν ιστορίες, αλλά τώρα απλά κοίταζε τα δέντρα και τη θάλασσα στο βάθος.
Η Μαρίνα ένιωθε πως κάτι βαραίνει την καρδιά της γιαγιάς, αλλά δεν ήξερε πώς να το πει ή να το ρωτήσει.
Καθώς περπατούσαν, η παππούλα τράβηξε την αναπνοή της βαθιά και είπε, με μια φωνή που ήταν απαλή αλλά γεμάτη νοσταλγία: «Ξέρεις, κάποτε αυτό το μέρος ήταν γεμάτο χαμόγελα και φωνές παιδιών, αλλά ο χρόνος αλλάζει τα πάντα.»
Η Μαρίνα σταμάτησε και την κοίταξε. Ήταν μια σπάνια στιγμή που ένιωσε τη σοβαρότητα της παππούδας της. Δεν υπήρχε λύση ή απάντηση. Το παρελθόν ήταν μακριά, και το παρόν φαινόταν τόσο ήσυχο και κενό.
Οι δύο γυναίκες συνέχισαν να περπατούν χωρίς να μιλάνε για ώρα, μοιράζοντας απλά τη σιωπή και τη σκέψη.
Αυτή η σιωπηλή βόλτα ήταν ίσως η πιο βαθιά στιγμή που είχαν μαζί. Δεν έπρεπε να λυθεί τίποτα. Η παρουσία και η αποδοχή ήταν αρκετές για να νιώσουν συνδεδεμένες.
Η Μαρίνα κατάλαβε πως μερικές φορές, η αγάπη και η οικογένεια δεν χρειάζονται λόγια, αλλά απλά να υπάρχεις δίπλα, χωρίς να απαιτείς κάτι περισσότερο.
Οι ήχοι του χωριού γύρω τους σιγά-σιγά γέμισαν την ατμόσφαιρα, κι αυτές οι μικρές στιγμές ήσυχης παρέας έγιναν μια ανάμνηση για πάντα.
This story contains important vocabulary that you could be learning! Our mobile app provides audio, speaking practice, instant translations, vocabulary saving, and progress tracking.
