De verborgen code in de spiegel

In een strak verlichte kamer stond Eva voor een spiegel die meer leek dan een gewoon voorwerp. Deze spiegel was een prototype van een nieuwe technologie die niet alleen je reflectie toonde, maar ook emoties in je ogen zou kunnen lezen.

Eva was de ontwikkelaar van deze bijzondere spiegel. Ze had jarenlang gewerkt aan het programma dat subtiele veranderingen in expressies kon herkennen. Vandaag testte ze het apparaat in haar appartement in Rotterdam.

Terwijl ze zichzelf aandachtig bekeek, verscheen er plotseling een tekst op het oppervlak van de spiegel: "Waarom voel je je nu verdrietig?" Eva schrok en keek om zich heen, maar ze was alleen. Het scherm was geen gewone spiegel meer; het leek een bewustzijn te hebben.

In plaats van bang te zijn, besloot Eva het gesprek met de spiegel voort te zetten. Ze vroeg zich af hoeveel over haar leven het apparaat echt zag. Naarmate de minuten verstreken, merkte ze dat de spiegel vragen stelde die haar dwongen naar haar diepste gevoelens te kijken.

Na een uur staarde ze naar de spiegel en voelde een nieuwe vorm van inzicht. Niet omdat de technologie haar antwoorden gaf, maar omdat de aansluiting bij haar eigen emoties onaangekondigd en onverwacht was.

Toen ze de spiegel uitschakelde, bleef Eva nadenken over de dunne grens tussen technologie en zelfbewustzijn. Misschien was deze spiegel geen eindpunt, maar een begin van een andere manier van zien—zowel van zichzelf als van de wereld.

Ze wist niet of het verstandig was om deze technologie te delen, of dat het iets was voor persoonlijke ontdekking. De verborgen code in de spiegel was geen geheim om te kraken, maar een uitnodiging om stil te staan bij wat we echt voelen, ongeacht wie of wat dat opmerkt.