De Brief die Nooit Verteld Werd

Jorien staarde naar het vergeelde papier in haar handen, een brief die ze jaren geleden had geschreven maar nooit had durven versturen.

Het was een brief aan Lucas, haar oude liefde uit Amsterdam, waarin ze haar gevoelens op een kwetsbare manier had uitgesproken. Hoewel ze sindsdien vele wegen was ingeslagen, bleef deze brief als een stille herinnering in haar kast liggen.

Nu, jaren later, woonde ze in een klein appartementje in Groningen, waar de koude wind door de straatjes blies. Ondanks haar rustige leven voelde ze soms het gemis van iets onuitgesproken.

Op een rustige zaterdagmiddag besloot Jorien het oude postkantoor te bezoeken. Ze wilde iets doen met die brief, al was het maar om zichzelf te bevrijden van de herinnering.

Ze stopte de brief in een envelop en vroeg om een postzegel, klaar om hem te versturen - niet naar Lucas, maar naar zichzelf, als een symbool van acceptatie.

Die avond, terwijl ze bij het raam zat en de regendruppels zachtjes tegen het glas tikten, realiseerde ze zich dat sommige liefdes niet bedoeld zijn om te worden teruggevonden, maar om te worden losgelaten.

Jorien glimlachte, niet vanwege een romantische afloop, maar door het gevoel van innerlijke rust dat zich langzaam verspreidde. Liefde, dacht ze, is soms gewoon een hoofdstuk dat je schrijft om het daarna stil te sluiten.