De stilte na het geluid van het ongeluk

Een doffe klap en daarna stilte – zo herinnert Bram zich het moment waarop zijn leven letterlijk en figuurlijk stokte.

Fietsend door de stad, op weg naar zijn werk, voelde hij de aanraking van een onbekende auto. Het was geen zware botsing, maar hij viel ongelukkig en hoorde zijn enkel kraken.

In het ziekenhuis werd duidelijk dat de breuk ernstiger was dan gedacht. Dokters spraken neutraal, maar Bram zag in hun blik de ongerustheid. Zijn werk als muziekleraar zou maandenlang stil liggen, een toekomst vol onzekerheid.

In de weken na het ongeluk kwam de stilte in zijn huis hard aan. Geen noten, geen stemmen, alleen het geluid van zijn eigen gedachten. Hij worstelde met het gevoel van verlies, niet alleen van zijn mobiliteit, maar ook van zijn dagelijkse routines die muziek gaven aan zijn dagen.

Toch vond Bram kleine momenten van betekenis. Een bezoek van oude leerlingen bracht warmte, terwijl hij hen vertelde over zijn herstel zonder te klagen. De stoornis in zijn tempo kreeg langzaam van plaats voor acceptatie.

Nog steeds weet hij niet wanneer hij weer voor een klas zal staan, maar de stilte noopt hem ook tot reflectie – over wat werkelijk belangrijk is in zijn leven, buiten de hectiek en de verwachtingen.

De geluiden van de stad buiten lijken nu verder weg, en misschien is dat oké. Soms luidt het leven niet met spectaculaire tonen, maar met zachte pauzes die ons uitnodigen opnieuw te luisteren.