De dans van de mist op het meer

De vroege ochtend bracht een onverwachte magie met zich mee aan het stille meer.

Mira had zichzelf uitgenodigd voor een dag alleen in een klein huisje aan het water, op zoek naar rust en inspiratie. Toen ze de gordijnen opende, zag ze niet de gebruikelijke heldere lucht, maar een dikke mist die als een deken over het meer lag.

Ze kleedde zich snel aan en liep naar het water toe. De mist maakte alles wazig, maar middenin die vaagheid leek het alsof het water en de lucht samensmolten tot één beweging. Een zachte wind zorgde voor golvende patronen, als een stille dans die alleen zij kon zien.

Verwonderd stond Mira aan de oever en voelde zich tegelijkertijd klein en verbonden. De mist nam haar gedachten mee weg van de dagelijkse zorgen. Ze begon zich af te vragen of de mist misschien een manier was van de natuur om geheimen te bewaren, of juist om uitnodigend te zijn zonder ons alles te tonen.

Na een tijdje merkte ze dat het geluid van de wereld gedempt was – de mist werkte als een filter tussen haar en de buitenkant. Die stilte zonder stilte was intens, bijna alsof de tijd zelf vertraagde.

Terug in het huisje pakte Mira haar dagboek en begon te schrijven over wat ze voelde en zag, zonder te zoeken naar duidelijke antwoorden. Het ontbreken van zicht leek haar juist creativiteit te brengen, een vrije ruimte om haar gedachten te laten zweven.

Toen de mist langzaam optrok tegen het einde van de ochtend, bleef Mira achter met een stille dankbaarheid. Ze voelde geen behoefte om alles te verklaren; soms was het genoeg om simpelweg te ervaren, zonder te weten wat erna kwam.

Die dag leerde ze dat niet elke ervaring een betekenis hoeft te hebben, maar dat schoonheid ook in het ongrijpbare kan liggen. De dans van de mist was een kleine herinnering aan het mysterieuze en het tijdelijke in de natuur en in het leven zelf.